Klasiklerle ilgili değerlendirme yaparken çok geriliyorum. Sanki haddimi aşıyormuşum gibi geliyor ama sonra kendi kendime “hadi canım sen de! Hiçbir şeyi bu kadar yüceltmeye gerek yok. Sonuçta bunlar senin fikirlerin!” diyor ve değerlendirmemi yapıyorum. (Özellikle “değerlendirme” diyorum. Çünkü bunlar, “inceleme” niteliğinde değil.)
Tolstoy ile ilgili bir şeyler yazmak gerekirse, bu kitap özelinde bakalım ki burada Tolstoy, Tanrı sevgisini, maneviyatı işliyor. Sık sık arayış içinde olan Tolstoy, 6 öyküden oluşan bu eseriyle insanın ne ile yaşadığını anlamaya ve bulduğu sonucu anlatmaya çalışıyor. Onun anlattığına göre insan, yaşamı boyunca madden sahip olabileceği şeylerle yaşayacağını zannediyor ancak insanı yaşatan şey madde değil.
Benim anladığım kadarıyla insan; para, toprak, ünvan, zenginlik gibi şeylerle yaşamaz. İnsanı sevgi besler, sevgi yaşatır ve bu sevgi de Tanrı sevgisi ile tetiklenebilir.
Tolstoy, bundan bir asır önce insanın yaşaması için sevginin gerekliliğini vurgulamış ancak ben bugün, insanı besleyen duygunun “tutku” olduğunu düşünüyorum. Tutku, insanın her şeyi layıkıyla yapmasını ve hissetmesini sağlayan çok güçlü bir duygu ve bence sevgi, tutkunun yanında yavan kalıyor.
Neyse, oldukça güzel, okuması kolay olan bu eseri öneriyorum ve iyi okumalar diliyorum. :)
